Polscy adwentysci w Australii (6)

W Wantirnie powstał trzeci Polski Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, a po wielu latach po drugiej stronie Melbourne czyli północno-zachodniej zaistniał czwarty kościół w Glenroy…

Polski Kościół ADS w Wantirna

„Jeszcze trwały w pamięci uroczystości otwarcia nowego kościoła w Dandenong…, a już zaczęła się tworzyć trzecia liczna grupa adwentystów mająca utworzyć trzeci polski zbór w Melbourne.”[1]

Grupa ta stała się zalążkiem nowego, trzeciego polskiego kościoła. Pierwsze organizacyjne zebranie odbyło się dnia 27 czerwca 1982 roku, pod kierownictwem pra Marka Ignasiaka, przy współudziale pr Romualda Wawrzonka — w bratnim kościele ADS w Dandenong. W czasie tego zebrania na sekretarza wybrano Teresę Bolek. Podczas obrad powołano Komitet Organizacyjny nowego Kościoła w osobach: Stanisława Mędrzyckiego, Ferdynanda Rogola, Zdzisława Bolka, Piotra Zręczyckiego, Ryszarda Barczyńskiego oraz pr Marka Ignasiaka. Po dokładnych przygotowaniach, przystąpiono do organizowania trzeciego kościoła z tymczasowym miejscem nabożeństw w holu szkoły adwentystów dnia siódmego w Nunawading. Hol ten przystosowano do służby Bożej.

W piątek wieczorem, dnia 3 września 1982 r. o godz. 19.00, w obecności sześciu pastorów: przewodniczącego Konferencji Victorii — pr K. Low, reprezentanta Komitetu Etnicznego przy Wydziale Południowego Pacyfiku, pr Jana Borodego, sekretarza d/s informacji przy Konferencji w Victorii — pr Harvey Stantona, pr polskiego kościoła w Oakleigh — Marka Ignasiaka oraz emerytowanego pr Emila Niedoby, otwarto trzeci Polski Kościół ADS w Melbourne w liczbie 62-członków. Wybrano też nowych urzędników tego zboru w osobach: starsi zboru — Leszek Iwan i Stanisław Mędrzycki, sekretarz — Ryszard Barczyński i skarbnik — Zdzisław Bolek.

Inauguracyjne nabożeństwo, uświetnione obecnością zacnych gości, swoim podniosłym uroczystym nastrojem, wywarło niezapomniane wrażenie.

Pierwszym pastorem nowoutworzonego kościoła, został mianowany pr Romuald Wawrzonek. Następnym duszpasterzem kościoła w Nunawading był pastor Harvey Stanton.[2]

Niebawem, dzięki Opatrzności Bożej i wysiłkom wielu członków, zakupiono zadrzewioną działkę przy Boronia Rd, Wantirna, w celu wybudowania w przyszłości kościoła. Od tej pory rozpoczęła się żmudna praca zbierania funduszy na spłaty ratalne. W dniu 3 października 1984 roku zapłacono ostatnią ratę i od tego momentu powiększająca się ciągle grupa z Nunawading — stała się właścicielem pięknego placu. Projekt budowy nowego, polskiego ośrodka ewangelizacyjnego, stawał się coraz bardziej realny.

Rozpoczęto ponownie zbierać fundusze. Tym razem sprawa była bardziej nagląca z powodu pogarszających się warunków w wynajmowanym, tymczasowym lokalu. Lokal szkoły średniej w Nunawading nie posiadał charakteru, jaki powinien cechować miejsce przeznaczone na uwielbienie Boga. Poza tym dyrektor szkoły poinformował, że w niedługiej przyszłości pomieszczenie to ulegnie zburzeniu. Z tych powodów myśl o budowie kościoła szybko rozrastała się w sercach i dążeniach członków. Wielu ludzi dobrej woli, oraz wielu członków z bratnich polskich zborów, okazało nam daleko idącą pomoc finansową. Współpraca z pastorem H. Stantonem układała się dobrze. Wytworzyła się serdeczna zażyłość i wzajemna sympatia, która przetrwała aż po dzień dzisiejszy. Jednakże pomimo miłej atmosfery, bariera językowa stwarzała duże problemy. Powoli zaczęła się krystalizować myśl o możliwości zdobycia i utrzymania polskiego pastora, który by rozumiał mentalność polskiego społeczeństwa, znał jego przywary i zalety, a rozumiejąc ich mógłby we właściwy sposób kierować duchowym rozwojem powiększającego się stale kościoła.

Z uwagi na planowany wyjazd pastora H. Stantona do Ameryki, rozpoczęto starania o nowego pastora. Wybór był łatwy i jednogłośny. Rozpoczęto starania o sprowadzenie pastora Pawła Cieślara, który pracował w tym czasie w Anglii. W międzyczasie zborem opiekował się pr Hortop. Projekt sprowadzenia pr Pawła Cieślara napotykał na olbrzymie przeszkody, które pokonano z Bożą pomocą. Dzień przyjazdu pastora Cieślara do Australii (27 października 1984) był dla kościoła w Nunawading najszczęśliwszym dniem w początkach jego historii. Został duszpasterzem trzeciego polskiego kościoła w Melbourne — radość była ogromna.[3]

Na nowoprzybyłego pastora czekała tytaniczna praca, związana z budową ośrodka kościelno-ewangelizacyjnego. Rozpoczęto przygotowywania do prac budowlanych, a więc niezliczona ilość spotkań i narad. Dnia 27 września 1987 roku po uroczystym nabożeństwie, na placu budowy wykopano pierwsze bryły ziemi pod fundamenty kościoła. Rozpoczął się dla wszystkich okres wyjątkowego samozaparcia i ofiarności, ale przede wszystkim ciężkiej pracy.

Mimo pracy absorbującej siły i czas, prowadzono równocześnie pracę ewangelizacyjną w formie seminarium z Księgi Objawienia. W wyniku tej pracy ochrzczono 19 osób.[4]

W ciepłą, słoneczną niedzielę 27 września 1987 roku, na pięknie zadrzewionej działce w dzielnicy Wantirna, rozpoczęto budowę nowego polskiego kościoła. Budowa ruszyła pełną parą. Niespotykana ofiarność i poświęcenie oraz zaangażowanie członków kościoła w czasie budowy, napawało optymizmem kierownictwo budowy.[5]

Przez długi czas niespotykanych wysiłków, osiągnięto cel, który przyświecał członkom od wielu lat. Dnia 15 października 1988 roku o godz. 15.00 miało miejsce uroczyste otwarcie i poświęcenie nowego polskiego Kościoła ADS w Wantirna, który stał się pomnikiem Bożej chwały, jak również ośrodkiem ewangelizacyjnym dla polskiego społeczeństwa. Na uroczystym otwarciu i poświęceniu polskiego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, symboliczną wstęgę przecięła zastępczyni burmistrza dzielnicy Knox, pani Joan Shulz. Kościół był wypełniony po brzegi. Przybyli goście z Oakleigh, Dandenong, Adelaide oraz z Polski. Na podium wystąpili: zastępca burmistrza p Joan Shulz, przewodniczący Trans-Australian Union Conference — pastor D.B. Hill, przedstawiciele Konferencji w Wiktorii, przewodniczący — pr C.D. Townend, sekretarz, pr E. Greenwell oraz skarbnik. Owen Twist. Pośród gości na podium znajdowało się trzech pastorów z polskich kościołów: Paweł Cieślar, Marek Ignasiak i Romuald Wawrzonek, a także emerytowany pr Emil Niedoba oraz dwóch starszych zboru w Wantirna: Leszek Iwan i Piotr Zręczycki.

Pastor Cieślar powitał serdecznie zebranych gości oraz członków bratnich polskich kościołów. Inauguracyjne przemówienie wygłosiła p. J. Shulz. Historię Kościoła w Wantirna przedstawiła Teresa Bolek. Okolicznościowym kazaniem, przed aktem poświęcenia, służył pastor CD. Townend, a modlitwę poświęcającą odmówił pastor D.B. Hill.

Następnie przed zgromadzenie zostali poproszeni członkowie oraz przyjaciele, którzy w wyjątkowy sposób przyczynili się do budowy kościoła. Pastor P. Cieślar w serdeczny sposób podziękował im za szczególne poświęcenie i trud włożony w budowę tego pomnika chwały Bożej. Następnie starsi zboru złożyli podziękowanie pastorowi Cieślarowi za heroiczne samozaparcie, oraz jego żonie za wiele wyrzeczeń, jakie musiała podjąć w czasie trwania prac budowlanych.

Uroczystość przebiegała w ciepłej i przyjacielskiej atmosferze. W podwójnej roli tłumacza polsko-angielskiego i odwrotnie służył Bodo Siemienowicz.

Całość programu uświetniły pieśni chóralne i solowe. Pastor M. Ignasiak zakończył modlitwą uroczystość otwarcia i dedykowania Kościoła.

Uroczyste chwile zakończono wspaniałą kolacją przygotowaną przez członkinie miejscowego kościoła. Długo toczyły się rozmowy, zanim zebrani rozeszli się do domów.[6]

Przez następne lata zbór w Wantirna rozwijał się, odbywały się chrzty, prowadzone były rożne wykłady i prelekcje. Pracę duszpasterską wykonywał pr Paweł Cieślar. W dniu 10 września 1992 roku kościół w Wantirna obchodził uroczystość dziesięciolecia swego istnienia. W uroczystości wzięli udział także członkowie bratnich zborów z Oakleigh i Dandenong oraz pastorzy Marek Ignasiak, Janusz Baron i miejscowy pr Paweł Cieślar. Były przemówienia i wspomnienia, które pobudzały do refleksji. W drugiej części programu młodzież, pod kier. Krystyny Jaworskiej, wystąpiła z koncertem pt. „Spójrz na Jezusa.” Z okazji uroczystości jubileuszowej zostały zebrane szczególne dary na pomoc w budowie kościoła w Świdnicy, w Polsce.[7]

Kościół w Wantirna był organizatorem seminariów z pr Goeffrey Youlden, które odbyły się w dniach 3–4 czerwca 1994 r, w Ośrodku Węgierskim przy Boronia Rd., Wantirna. W seminariach tych uczestniczyli członkowie trzech polskich kościołów w Melbourne. W zborze przeprowadzono także szkolenie tych osób, które chciały brać udział w prowadzeniu mniejszych seminariów biblijnych.[8]

Od lat w zborze Wantirna istnieje oddział „Tabity,” zajmujący się pracą charytatywną nie tylko wśród miejscowego społeczeństwa lecz także na zewnątrz poza granice Australii, a szczególnie do Polski. Przez organizowanie specjalnych programów i koncertów, w minionych latach (1996-2006), samych funduszy zebrano $14,185. Oprócz tego dzieci z Wantirna zorganizowały koncert charytatywny na Royal Children Hospital (8 kwietnia 2006), z którego dochód wyniósł $10,000. Sumę tę przekazano dyrekcji szpitala.[9]

Wśród wielu innych programów, duże znaczenie miały spotkania z prof. Walterem Veith, dziekanem wydz. Zoologii Uniwersytetu w Republice Afryki Południowej, które miały miejsce w dniach 4 do 13 września 1998r. Pięć z nich zostało wygłoszonych w ramach programu „Zdrowe Rodziny,” a następne pięć dotyczyły zagadnień biblijnych. W miesiąc potem prowadzono programy satelitarne pod nazwą NET-98,a ich prelegentem był pr Dweight Nelson. W następnym roku 1999 we wrześniu podobne wykłady (NET-99) zostały wygłoszone przez innych prelegentów. W kwietniu 2000 r. w zborze zaprezentowano program satelitarny pr Geoffrey Youldena „Jezus 2000.”[10]

Sobota, 5 października 2002 r., była szczególnym dniem dla zboru w Wantirna i nie tylko, gdyż przybyli także liczni goście, a najliczniejszą grupą łącznie z pastorem, Dariuszem Kuberkiem oraz emerytowanym pastorem Eugeniuszem Majchrowskim z żoną, była, licząca ponad 60 osób grupa ze zboru w Adelaide. Goście przyjechali z bogatym programem słowno-muzycznym, przygotowanym przez Bogusławę Wianowską, pt. „Dylematy duszy ludzkiej.” W programie wzięli udział dorośli, młodzież i dzieci. Całość programu spiął klamrą ciepła, wiary i nadziei pr Dariusz Kuberek.[11]

Trudno jest opisać wszystkie wydarzenia mające miejsce w rozwijającym sie zborze. Nie mniej jednak należy wspomnieć o tym, że w październiku 2002 roku zbór w Wantirna obchodził dwudziestolecie swego istnienia. Przy tej okazji wspomniano o historii powstania zboru w słowie i obrazach, a następnie o jego pastorach i urzędnikach zborowych. Na przestrzeni 20 lat w kościele pełnili funkcje różni ludzie. Służyli Bogu i ludziom. Niektórzy z nich odeszli, jednak pozostali nadal w naszej pamięci. Uroczystość zakończono wyrażeniem wdzięczności Bogu za Jego prowadzenie i stałą troskę, a także za nadzieję, że wkrótce przyjdzie Pan, Jezus Chrystus.   [12]

Na przełomie marca i kwietnia 2004 roku, przez trzy kolejne soboty i cztery razy w tygodniu w kościele w Wantirna mieliśmy wykłady – seminaria z księgi Objawienia, które prowadził pr Bogdan Maszczak z Sydney. W programach tych uczestniczyli dorośli, młodzież i dzieci, a także zaproszeni goście oraz członkowie innych polskich zborów. W międzyczasie byli także inni wizytujący pastorzy ze Stanów Zjedn. i Fiji oraz pr Jan Pollok z Adelaide. W następnym roku w końcu lutego przyjechał pr Dariusz Kuberek z Adelaide i przeprowadził serię wykładów ewangelizacyjnych p.t. „Za pięć dwunasta.” Wykłady-seminaria oparte zostały na księgach proroczych Daniela, Izajasza i Objawienia. Wykłady prowadzone były w piątki, soboty i niedziele, a także poniedziałki i środy. Jeszcze raz mogliśmy prześledzić to co już się wydarzyło oraz zapoznać się z tym, co nas czeka w przyszłości.[13]

W związku z przejściem pr Marka Ignasiaka na emeryturę z końcem czerwca 2008 roku, opiekę nad zborem do końca tego roku przejęła Konferencja w Victorii, a od stycznia 2009 roku duszpasterzem zboru został pr Paweł Ustupski, który nadal opiekuje się zborem w Oakleigh. W międzyczasie w lipcu 2007 roku pr Zbigniew Makarewicz z Warszawy wygłosił w Zborze w Wantirna 16 wykładów pt. „Gdy Bóg mówi.” Całość wykładów urozmaicona była śpiewem i muzyką.[14]

Polski Kościół ADS w Glenroy

Polski Kościół ADS w Glenroy jest najmłodszym i najmniejszym polskim kościołem w Melbourne. Nowe miejsce nabożeństw w języku polskim znajduje się w zachodniej części miasta, gdzie przedtem nie było żadnych możliwości prowadzenia ewangelizacji w języku ojczystym. Początki tego małego kościoła sięgają lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. W tym czasie Jakub Pińkowski z Dandenong nawiązał kontakt z pastorem i niektórymi wyznawcami Ukraińskiego Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów. Okazyjnie był proszony do przemawiania w tym kościele, a później zapraszany był tam do głoszenia kazań pr Romuald Wawrzonek. Dwunastoletnia przyjaźń zaowocowała nawiązaniem ściślejszych kontaktów

W międzyczasie Kościół ten powziął decyzję budowy Domu Modlitwy, a wielu członków trzech polskich kościołów w Melbourne wydatnie pomagało. Budowę rozpoczęło szereg starszych członków Kościoła Baptystów, ale plany i zamierzenia przerastały ich możliwości i siły. W porozumieniu z Victoriańską Konferencją, Ukraiński Kościół Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów i trzy Polskie Kościoły Adwentystyczne w Melbourne podpisały umowę o korzystaniu z Domu Modlitwy na nabożeństwa sobotnie na okres 10 lat.

Po zakończeniu budowy, przy szczególnym wkładzie finansowym ($40,000) zborów polskich z Oakleigh, Dandenong i Wantirna, a także indywidualnej pomocy wyznawców tych zborów i przyjaciół, Dom Modlitwy został ukończony. Oficjalna uroczystość otwarcia kościoła nastąpiła 23 lipca 1994 roku. W uroczystym otwarciu udział brali kaznodzieje baptystów, pastorzy adwentystów: Marek Ignasiak i Janusz Baron, zespół dzieci pod dyr. Joli Mielczarek, soliści, zespoły muzyczne, duet z Kościoła Baptystów, wyznawcy obu kościołów oraz przyjaciele. Tydzień później, 30 lipca, polscy wyznawcy zaczęli się zbierać na sobotnie nabożeństwa. W czasie sobotniego nabożeństwa, przew. Victoriańskiej Konferencji — pr Darill Croft i Nash Devenish, sekretarz — skarbnik, w obecności polskich pastorów Marka Ignasiaka i Romualda Wawrzonka, zorganizowali polską grupę adwentystyczną. Pr Marek Ignasiak, który służył zborowi w Wantirna, miał służyć także grupie w Glenroy. Opiekunem grupy wybrano pr Romualda Wawrzonka, a skarbnikiem został Jakub Pińkowski.

W sobotę po południu, dnia 9 sierpnia 1994 roku, o godz. 17.00, odbył się pierwszy koncert zorganizowany przez polską grupę adwentystyczną. Następnie odbywały się wykłady ewangelizacyjne, jak „Odkrycia,” które prowadził pr Antony Kent. Seria wykładów: „A to jest życie wieczne,” prowadzona była przez pr Marka Ignasiaka. Seminaria z Księgi Apokalipsy prowadził także pr Marek Ignasiak. W zborze odbywają się chrzty i błogosławieństwa dzieci, a także okazyjnie programy muzyczne. W życiu tego małego Kościoła brali czynny udział członkowie: Jakub Pińkowski, Andrzej Tomasiuk, a także H Rosa, S. Gąsiorek, S. Lewandowski i inni[15].