Broniąc Boga (3)

Warunki przebaczenia (1)

Wiele razy słyszałem różne interpretacje przebaczenia i zastanawia mnie w jaki sposób ludzie tworzą interpretacje.  Czy chcą:

• zrozumieć tekst,
• ˜widzieć rzeczy oczami Boga,
• ˜zastosować otrzymane zrozumienie w stosunku do siebie,
• ˜użyć otrzymane zrozumienie w stosunku do innych,
• ˜uwielbić Boga,
• ˜czy coś innego?

Weźmy dla przykładu następującą interpretację?

Jeśli nie przebaczysz innym, Bóg tobie też nie przebaczy.

Albo

Jeśli nie wyznasz wszystkich grzechów które kiedykolwiek popełniłeś i jeśli nie będziesz błagał z całego serca aby ci to przebaczyć, nie ma siły która zmusiłaby Boga aby ci przebaczyć nawet jeden grzech!

Ale kiedy obserwuję Boga jak przebacza grzechy, włącznie z łotrem na krzyżu, wydaje mi się że powyższe interpretacje tracą znaczenie.  Dlaczego tak się dzieje że powstają szorstkie opisy zniekształcające miłość Bożą?  Spróbujmy zmienić powyższe cytaty wyrażone w pierwszej osobie.

Jeśli nie przebaczę innym, Bóg mnie też nie przebaczy.

Albo

Jeśli nie wyznam wszystkich grzechów które kiedykolwiek popełniłem i jeśli nie będę błagał z całego serca aby mi to przebaczyć, nie ma siły która zmusiłaby Boga aby mi przebaczyć nawet jeden grzech!

Czy prosząc Boga o przebaczenie moich grzechów czułbym się tak wygodnie z powyższymi definicjami jak wtedy kiedy używam je w stosunku do innych?  Wydaje mi się że sytuacja się nieco zmienia kiedy przestanę „znęcać się” nad innymi i zmuszać ich do bezgrzesznego życia, a pomyślę jakie sam mam szanse otrzymania przebaczenia kiedy nawet nie pamiętam wszystkich swoich grzechów a o wielu z nich nawet nie wiem!  Być może łatwo nam uważać się za sprawiedliwych kiedy porównamy się z ludźmi otaczającymi nas, ale tak naprawdę to jak wygląda nasza sprawiedliwość kiedy porównamy się ze świętością Boga?

Kiedy łotr na krzyżu prosił Jezusa aby pamiętał o nim kiedy przyjdzie do swojego królestwa,[1] nie miał czasu na remanent sumienia oraz wyznanie każdego pojedynczego grzechu.  Nie miał też szansy odpuścić grzechów innym którzy się dopuścili czegoś złego względem niego bo nie mógł się ruszyć z krzyża.  Jak więc mógłby się powoływać na swoje zasługi w przebaczaniu innym?  Jak mógłby otrzymać przebaczenie licząc na wyznanie każdego najmniejszego grzechu całego życia?  Jednak Jezus obiecał mu życie wieczne, a więc przebaczył mu wszystko!  A gdyby łotr znał warunki przebaczenia przedstawione powyżej, nigdy nie śmiałby odezwać się do Jezusa.  A więc prawdą jest że Jezus przebaczył bez warunków, a warunki są wymysłem tych którzy sami nie chcą wejść do królestwa i innym nie dają.[2]

Jeśli Bóg miałby przebaczać nam nasze przewinienia na podstawie tego jak my przebaczamy naszym winowajcom, kto z ludzi miałby jakiekolwiek szanse przebaczenia swoich win przez Boga?  Cieszę się że Bóg nie przebacza nam tak jak my przebaczamy innym.  Chwała Mu za to i cześć na wieki wieków.

Nadal pozostaje pytanie: Czego chce nas nauczyć Mateusz sprawozdając nauki Jezusa o przebaczeniu?  Oczywiście, wiemy o tym, że Bóg pragnie abyśmy przebaczali innym ich przewinienia, ale według przypowieści o dłużniku  Bóg najpierw przebacza nam, a potem oczekuje od nas naśladowania; nie na odwrót.  Ale co wtedy zrobimy ze słowami Jezusa które wyraźnie mówią o tym że jeśli nie przebaczymy „ludziom ich przewinień, to i wasz Ojciec nie przebaczy wam waszych przewinień”?[3]  Czy to nie jest wyraźny warunek przebaczenia?  Poza tym Mateusz również zapisał następujące słowa Jezusa: „idź i najpierw pojednaj się ze swoim bratem, a potem przyjdź i ofiaruj swój dar.”[4]  Co więc jest pierwsze, nasze przebaczenie innym, czy Boże przebaczenie nam?

Ciąg dalszy jest tutaj.