Postacie polskiego adwentyzmu w Australii (5)

Jan  Skrzypaczek (Skrzypaszek) – wynikiem jego pracy było  powstania Centrum Imigranta i założenie największego polskiego zboru w Oakleigh. Posiadał nadzwyczajny zmysł organizacyjny i niezmordowany zapał w pracy dla Pana.

Poniżej zamieszczamy pośmiertne wspomnienia, które ukazały się w Wiadomościach Polonii Adwentystycznej, 3-4/2004 r.

Skrzypaczek (Skrzypaszek) – w dniu 25 lipca 2004 roku, w Charles Harrison Memorial Home, Cooranbong, NSW, zasnął w Panu pastor Jan Antoni Skrzypaszek.

Jan Antoni Skrzypaczek urodził się 12 czerwca 1911 roku w Polsce. Był najstarszym dzieckiem spośród sześciorga rodzeństwa. Jan i jego matka będąc rzymskokatolikami zaakceptowali poselstwo Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i zostali ochrzczeni w roku 1930. Młody 19-letni człowiek od razu poświęcił się pracy kolporterskiej. W roku 1939 Jan poślubił piękną i młodą dziewczynę z polskiej przygranicznej miejscowości (oboje mieszkali na Górnym Śląsku). Młoda panna nazywała się Elżbieta Kaszyca i była krawcową. Ich małżeństwo zostało ubłogosławione narodzinami dwojga dzieci, Barbarą, urodzoną podczas wojny i Januszem, urodzonym po wojnie.

W pracy kolporterskiej Jan Skrzypaszek zaliczał się do czołówki ewangelistów-kolporterów. Gdy wybuchła wojna i ten typ pracy misyjnej nie był możliwy, opiekował się on członkami zborów w Balinie, Dąbrowie Narodowej i Modrzejowie (obecnie zbór w Sosnowcu). Wszystkie nasze zbory w tym rejonie były rozwiązane, jakkolwiek zgromadzenia surowo zabronione, wobec tego jedynym możliwym rodzajem pracy duszpasterskiej były odwiedziny po domach i tajne prywatne zebrania w małych grupach.

Wspominając trudności, niebezpieczeństwa i odpowiedzialność za los rodziny w okresie Drugiej Wojny Światowej należy podkreślić, że Jan zawsze szukał Bożego kierownictwa i ochrony. W tym czasie cała rodzina doświadczyła niedostatku  i przeżyć związanych z okupacją nazistowską. Jeden z braci Jana, członek polskiego podziemia, stracił życie w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.

Podobnie było w trudnym okresie powojennym, kiedy to władze komunistyczne stosowały różne metody wywierania nacisku na obywateli. W tym to czasie, w roku 1945 Jan Skrzypaszek został powołany do pracy w Zarządzie Kościoła jako sekretarz Oddziału Misyjnego i Oddziału Szkoły Sobotniej, zaś w roku 1946 został powołany na sekretarza Zarządu Kościoła (Unii Zborów ADS) zastępując dotychczasowego sekretarza, pastora Józefa Rosieckiego.

W owym czasie dźwigały się z ruin wojennych nasze zbory, powracali z wygnania członkowie, formowano administrację tak miejscowych parafii jak i ogólnopolskiej organizacji. Powoli odbudowywano domy modlitwy i nabywano nowe. W tym okresie powstały nasze ośrodki zborowe w Krakowie, Lublinie, Radomiu, Poznaniu i Białymstoku. Nabyto wypalony dom przy ul. Foksal 8 w Warszawie i odbudowano go. Obecnie mieści w nim siedziba Zarządu Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP.  Wszystko to wymagało ogromu pracy, planowania i wiary. W przedsięwzięciach tych brat Skrzypaczek miał swój duży wkład energii i wysiłku.

W 1951 roku został ordynowany i przyjęty do grona kaznodziejskiego. Był to okres bardzo trudny w odbudowującej się Polsce. Najwięcej było wtedy w kraju ruin powojennych, ludzi bezdomnych i bez mieszkań oraz odpowiedniej pracy, a najmniej środków pieniężnych i jakichkolwiek materiałów budowlanych oraz innych środków potrzebnych do normalnego życia. Był to też czas przestawiania się mentalności obywateli z wojennej na pokojową oraz przedwojennej tzw. kapitalistycznej na powojenną, którą zaczęto nazywać socjalistyczną.  Nie obywało się oczywiście bez tarć i spięć, co też znajdowało odbicie w życiu naszego Kościoła owego czasu. Tym bardziej, że władze komunistyczne zaczęły wywierać różnego rodzaju naciski na władze Kościoła i na poszczególnych duchownych za pośrednictwem różnych swoich agend, np: Urzędu do Spraw Wyznań a także Urzędu Bezpieczeństwa. Stanowisko sekretarza wymagało wielkiego taktu i cierpliwości i nastręczało wiele problemów. Sprostać temu nie było łatwo lecz niespożyta energia i pracowitość brata Skrzypaszka przyczyniały się do utrzymania działalności Kościoła w Polsce przez szereg lat nawet wtedy, gdy władze usunęły Zarząd i przekazały ustanowionemu przez siebie Tymczasowemu Zarządowi Kościoła wszystkich agend Kościoła.

Po przezwyciężeniu trudności wewnątrz organizacyjnych, w 1957 roku, na drugim zjeździe delegatów Kościoła w Warszawie, brat Skrzypaszek przeszedł do pracy duszpasterskiej i ewangelizacyjnej. Już w latach poprzednich, chociaż sprawował urząd sekretarza Rady Kościoła oraz inne funkcje kościelne, prowadził akcję ewangelizacyjną w Radomiu i Warszawie. Jednakże po opuszczeniu stanowiska administracyjnego poświęcił się głoszeniu Ewangelii. Pracę tę wykonywał przez następne lata w okręgu katowickim. Szczególną pracę ewangelizacyjną wykonał w Częstochowie – mieście, które jest ostoją i sercem katolicyzmu w Polsce, mieście, do którego przybywają tysiące pielgrzymów, by szukać uzdrowienia u stóp Madonny. Przez sześć miesięcy, dzień po dniu Jan chodził cierpliwie od domu do domu próbując nawiązać jakiś kontakt. Ostatecznie trafił na jakiegoś młodego człowieka, który jakiś czas wcześniej przygotowywał się do stanu kapłańskiego, a który w tym samym czasie był odwiedzany przez świadków Jehowy. W tym domu znalazł wreszcie to, co zamieniło się w prosperujący w tym mieście zbór Kościoła Adwentystów z własną kaplicą i mieszkaniem dla pastora. Historię tę umieścił w swojej książce na temat działalności świadków Jehowy pastor Bruce Price.

Z powodu politycznej presji niektórzy kaznodziejowie zmuszeni byli opuścić Polskę. Wśród nich znalazł się również pastor Jan Skrzypaszek wraz ze swoją rodziną. W końcu 1961 roku cała rodzina udała się do Australii i zamieszkała w Melbourne, stolicy stanu Victoria. Od marca 1962 roku Jan  otworzył inny rozdział historii swojego życia i służby – rozwijając pracę misyjną wśród polskich emigrantów w konferencji wiktoriańskiej. Cały czas poświęcał nie tylko pracy duszpasterskiej i ewangelizacyjnej lecz także pomagał wielu członkom osiedlić się w Australii – w Melbourne. W 1963 roku zorganizował polską Szkołę Sobotnią przy australijskim zborze w Springvale, a nieco później drugą część nabożeństwa w języku polskim.

Zgromadzano się w holu starej kaplicy z liczbą polskich członków wynoszącą 46 osób. Później wynajęto „Clayton City Hall” i w 1964 r. został założony polski zbór  liczbą 76 członków. Ponieważ liczba członków szybko wzrastała, pr Skrzypaszek zajął się wzniesieniem własnego budynku kościelnego, który ukończono i poświęcono pod nazwą Centrum Emigranta w Oakleigh. Z czasem zbór w Oakleigh liczył ponad 400 członków i był jednym z największych zborów w Victorii oraz największym zborem polskim w świecie. W Melbourne pastor Skrzypaszek pracował przez 16 lat aż do przejścia na emeryturę.

Pastor Skrzypaszek odznaczał się talentem organizacyjnym. Okazało się to nie tylko w jego pracy administracyjnej w Kościele, ale szczególnie w zwoływaniu wielkich zjazdów i konwencji. Dwa kongresy młodzieży po wojnie w Polsce, jeden w 1946 r. w Zakopanem, a drugi w 1948 w Ustroniu, tudzież cztery kongresy Polonii Adwentystycznej już w Australii zaczynając od Erraring, NSW (1972), następnie w Canberze, ACT (1975). W Avondale College, NSW (1976) i w Melbourne, Victoria (1978) chlubnie o tym świadczą.

Nasze australijskie władze kościelne wysoko ceniły talenty duszpasterskie i organizacyjne brata Skrzypaszka. Wyrazem tego było powierzenie mu stanowiska do spraw etnicznych w Konferencji Wiktoriańskiej oraz powołanie go na członka Ethnic Work Development Commite przy Austral-Azjatyckim Wydziale Kościoła Adwentystów DS>

Końcem marca 1979 roku pastor Jan Skrzypaszek przeszedł w stan spoczynku. Jednakże po przejściu na emeryturę jeszcze przez trzy lata pracował ochotniczo jako dyrektor Oddziału Szafarstwa w Konferencji Wiktoriańskiej. Następnie został wezwany do pomocy w polskim etnicznym kościele w Południowej Afryce. Jednakże z powodów zdrowotnych musiał wkrótce powrócić do Australii i w jakiś czas potem wraz z żoną Elżbietą osiedlili się w miejscowości Labrador, Queensland. Postępująca choroba Parkinsona znacznie pogorszyła warunki jego życia. Do tego doszedł nowy cios, bowiem w 1997 roku zmarła jego żona, Elżbieta. Pastor Skrzypaszek zawsze z głębokim przekonaniem mówił o powtórnym przyjściu Pana Jezusa. Jego umiłowanie i oddanie się Jezusowi oraz poświęcenie poselstwu Kościoła Adwentystów zawsze wyrażało się w jego powiedzeniu: „Tak bardzo chciałbym zrobić coś więcej”.

Po cierpieniach ostatnich kilku lat pastor Jan Skrzypaszek zasnął w niedzielę rano 25 lipca 2004 roku, wierząc do końca, że Pan wzbudzi go w dzień Jego przyjścia i zmartwychwstania.

Na cmentarzu w Cooranbong uroczystość żałobną prowadzili pastorzy: Claude Judd, Ray Stanley i John Lang. Obecni też byli pastorzy polskich zborów Australii w osobach: Marek Ignasiak i Paweł Ustupski z Melbourne, Jan Jankiewicz i Tadeusz Przychodzki (emerytowany) z Newcastle i Romuald Wawrzonek (emerytowany) z Sydney.

Jan pozostawił pogrążonych w smutku: córkę Barbarę z mężem Bolesławem i syna Janusza z żoną Bożeną oraz czworo wnuków i troje prawnucząt.

(Opracowanie redakcyjne na podstawie tekstu nadesłanego przez syna, pastora Janusza Skrzypaszka oraz innych artykułów, które ukazały się na łamach „Wiadomości Polonii Adwentystycznej)” – (J.J. i E.J.M)